Ik hoop dat kinderen en hun ouders kwetsbaar bij mij durven te zijn. Daarom val ik hier graag met het goede voorbeeld in huis.

Mijn enigst kind zijn begon in 1971 en is nog steeds volop in ontwikkeling.

Gevoed door de scheiding van mijn ouders en de professionalisering van mijn jarenlange rol als pispaaltje tekende Early Life Stress zich in mijn leven op, met een zelfbenoemd ADHSP-brein tot gevolg. Mijn onzekerheid verbloemde ik in het 'altijd vooraan lopen', de oren van mensen hun kop te kletsen en altijd aardig gevonden te willen worden. U begrijpt: zulks resulteerde in een oververmoeidheidje hier en een burnoutje daar. 

Tot ik een paar jaar geleden besloot mijn roer om te gooien. Van mijn nood een deugd te maken. De positieve kanten van mijn innerlijke kind te benutten. Ik ging o.a. mediteren, sporten, wandelen in de natuur, volgde diverse opleidingen en workshops en startte met intermittent fasting. Ik liet me niet meer uitputten, maar leerde te putten uit m'n eigen kracht. Hierdoor heb ik de rust gevonden om aandachtig te luisteren, te observeren, empathisch te handelen en me aan te passen aan elke situatie en ieders verhaal.

Maar bovenal ben ik in het dagelijks leven vader van twee dochters die midden in hun puberleven staan. En laat ik vooral niet de twee dito jongens vergeten die 9 jaar geleden in ons leven zijn gekomen toen ik verliefd werd op hun moeder. Dus ja: ook hier komen alle kleuren van de regenboog in al hun glorie voorbij.

Ik ben er daarom van overtuigd dat ik mee kan tekenen aan het leven van ieders kind. Of aan het kind in jou. Want jullie verhalen zijn onlosmakelijk aan elkaar verbonden en de basis voor een prachtig kunstwerk. 

Kortom: nieuwsgierig naar wat ik voor jullie kan betekenen? Ik in ieder geval wel!